De uitzichtloze oorlog in Oekraïne dreef Kseniia (27), een jonge dokter, en haar partner tot een moeilijke keuze. Blijven of gaan? Ze vertrekken en laten hun thuisland achter zich. In een wereld vol onzekerheid, chaos en conflict vond ze na een lange reis iets magisch in Nederland: de vriendelijkheid van vreemden die haar hoop gaven op een nieuwe toekomst. Een Brabants echtpaar nam haar en haar partner in huis, en na slechts vier maanden kreeg ze een baan aangeboden bij Fonkelzorg, waarbij ze op haar eigen niveau kon werken. “Overal werd ik afgewezen en hier kreeg ik een kans. Dat was ongelofelijk en had ik nooit verwacht. Ik ben zo dankbaar.”
De medisch opgeleide Kseniia wilde graag aan de slag in haar eigen vakgebied, maar kreeg overal ‘nee’ te horen. “Voordat we in Nederland aankwamen, hebben we geprobeerd om in Canada te aarden. Maar we hadden al snel door dat dat niet ging lukken. We misten een cultuur van verbinding. Ook kon ik daar niet werken met mijn diploma’s uit Oekraïne. Er was überhaupt weinig werk te vinden. Zelfs een baantje achter de kassa is me niet gelukt.”
Een warm welkom in Nederland
Na een periode van twijfel in Canada besluit het jonge stel om naar Europa terug te keren, op zoek naar een plek die echt als thuis voelt. Ze volgen hun gevoel, stappen in de auto en reizen via Polen en Duitsland richting het onbekende. Uiteindelijk komen ze in Nederland aan, waar ze meteen een warm welkom voelen. “De mensen waren zo vriendelijk,” herinnert Kseniia zich. “Heel anders dan we in de andere landen hadden meegemaakt.”
Ondanks de vriendelijkheid kan Kseniia hier ook niet zomaar aan de slag in de zorg. In Nederland heb je als huisarts een BIG-registratie nodig. De Wet BIG (Beroepen in de Individuele Gezondheidszorg) is ervoor om de kwaliteit van de zorg te waarborgen. Alleen als je in het register bent ingeschreven, ben je bevoegd om de beschermde titel te voeren die bij het beroep hoort. Maar dan lijkt het tij te keren.
De magische ontmoeting die alles veranderde
Alsof er fonkelende magie in de lucht hangt, ontmoeten Kseniia en haar partner iemand die hun verhaal niet alleen hoort, maar ook voelt. Carlo, een dirigent uit Rijswijk, komt ze tegen in een café terwijl ze hun verhaal aan de barman vertellen, en ziet iets in het stel: een kans om te helpen. Hij besluit zijn intuïtie te volgen. Een simpele kop koffie verandert in een uitnodiging voor een nieuw begin, en een plek die veilig is. “Dit was een magische ontmoeting,” vertelt Kseniia. “We mochten bij Carlo en zijn vrouw Janneke komen wonen in Rijswijk, bij Breda. Het was echt ongelofelijk. Het werd een plek waar we konden ontspannen en eindelijk tot rust konden komen.
Hoop en kansen bij Fonkelzorg
Het stel leert steeds meer mensen kennen in de regio en blijkbaar was de magie nog niet uitgewerkt. “Op de een of andere manier is mijn CV bij Robert van Fonkelzorg terechtgekomen. Heel bijzonder.” Robert Hazenveld, die samen met zijn vrouw (en huisarts) Sylvana Fonkelzorg op heeft gericht, nam meteen contact op. “Na een aantal goede gesprekken met Robert, Sylvana en huisarts Rianne had ik gewoon een baan. Wauw! Ik zie zoveel mensen uit het buitenland die zwaar, fysiek werk moeten doen om rond te komen. Ik hoef dat niet. Ik mag werk doen op mijn eigen niveau, in de gezondheidszorg. Ik voel me enorm gezegend en heel dankbaar.”
De Oekraïense zorgverlener mag aan de slag bij Fonkelzorg, ook zonder BIG-registratie. Kseniia mag zich ook bij Fonkelzorg nog geen huisarts noemen, dat kan pas als de registratie voltooid is. Wel kan ze qua werk al op haar eigen niveau aan de slag en kan ze veel patiënten helpen. Onder supervisie van een huisarts mét BIG-registratie. “Alles wat ik doe wordt goed gecontroleerd,” legt ze uit. “Dat ervaar ik als heel fijn. Ik heb continu een mentor die met me meekijkt.” Dat is niet eens zozeer nodig voor de medische kennis, maar vooral voor de kennis over het Nederlandse zorgstelsel. “Het zorgsysteem in Nederland werkt gewoon anders dan het systeem in Oekraïne. Hier doet een huisarts veel meer zelf en in Oekraïne gaan mensen vaak meteen naar het ziekenhuis. Het idee van een huisarts is daar nog in ontwikkeling.”
Inmiddels is Kseniia getrouwd met haar partner, met Carlo en Janneke als de officiële getuigen. Ze wonen nu in Den Bosch en haar man is als software engineer aan de slag in Amsterdam. “Maar we blijven in Den Bosch wonen,” legt ze uit. “Ik kom nergens anders aan werk in de zorg, alleen hier bij Fonkelzorg. Wat overigens precies is wat ik wil.” De organisatie heeft een grote plek in haar hart gekregen. “Het is hier zo anders. De kans die ik hier heb gekregen, de mate van begeleiding; ik vind het nog steeds magisch. Het herinnert me aan wat mijn vader altijd zei: ‘Er zijn meer goede mensen in de wereld dan slechte’. Bij Fonkelzorg, en iedereen die me onderweg heeft geholpen, vond ik die goede mensen. Ik hoop dat mijn verhaal anderen inspireert om hoop te blijven houden, ook als het moeilijk is.”
andere aandacht
Waarom werkt Fonkelzorg met internationale dokters?
Mede-eigenaar Fonkelzorg Robert Hazenveld: We zijn aan het ontdekken hoe we mensen die van onschatbare waarde zijn voor de huisartsenzorg toch kunnen inzetten ondanks dat er allerlei obstakels zijn, waarbij we de belangen van de patiënt natuurlijk voorop hebben staan. In dat proces moeten we zorgvuldige afwegingen maken, maar met Kseniia durven we die uitdaging zeker aan. Anders laten we zeer capabele mensen aan de zijlijn staan terwijl we hun hulp hard nodig hebben. Dat kan anders!
Waarom is dit mogelijk?
Wij kijken naar de mens achter het diploma. Natuurlijk zijn de diploma’s belangrijk, dat staat buiten kijf. We verlenen kwalitatief hoogwaardige zorg. Maar Kseniia heeft haar medische diploma’s! Wij kiezen ervoor om fonkels van hoop en mogelijkheden te brengen waar anderen soms alleen drempels zien. Naast ons optimisme, zijn we ook realistisch: Kseniia heeft een zeer intensief inwerktraject gehad en staat onder continue supervisie van een Nederlandse huisarts.
Wij helpen niet alleen Kseniia, zij helpt ons ook! Door haar Oekraïense achtergrond is ze onmisbaar voor onze internationale patiënten. Wij kunnen die mensen nu veel beter helpen, omdat ze in hun moedertaal kunnen communiceren. Ook Poolse patiënten komen graag bij Kseniia. Het geeft vertrouwen dat zij ‘uit de buurt’ komt.
Wat hebben jullie ontdekt in dit proces, wat ook voor andere huisartsen interessant is om van te leren?
Het viel ons al snel op dat de klachten van mensen zorginhoudelijk overeenkomen met wat Kseniia gewend is. De diagnosevorming is dus vergelijkbaar. Het grootste verschil zit in het vervolg: wat doe je vervolgens met een specifieke klacht? Welke medicatie geef je? Welke verwijzing hoort erbij? Daarin is het Nederlandse zorgsysteem anders. Huisartsen uit het buitenland moeten dus alle NHG-richtlijnen goed bestuderen en zeker in het begin is nauw toezicht zeker aan te raden. Alle patiënten moeten besproken worden met een Nederlandse huisarts.
Wat zijn jullie aanbevelingen die bijdragen aan betere huisartsenzorg?
Wat ons betreft komt er een BIG-light. Dat maakt BIG-registratie mogelijk voor mensen die (nog) geen Nederlands spreken. Zoals in het geval van Kseniia: ze helpt juist mensen die geen Nederlands spreken. Haar andere taal is juist van meerwaarde! Waarom is het dan voor haar noodzakelijk om Nederlands op B2 niveau te spreken?